We zitten middenin het lezen van Plato’s dialoog de Faidon. Het is een prachtig verhaal en Plato blijkt telkens weer een bijzonder goed verteller. Ik heb deze tekst die speelt in de dodencel van Sokrates al vele malen met cursisten gelezen en ontdek steeds nieuwe lagen en nuances. Sokrates merkt dat zijn vrienden nogal van streek zijn en probeert hen te troosten. Daarvoor zet hij een bizarre denklijn in: een filosoof is beter af als hij dood is. Daarna schildert hij zijn toekomstige verblijf in een paradijs. Het was Plato’s fenomenale schrijfkunst die velen uiteindelijk in deze troostwoorden deed geloven.